بنام خدا

  موضوع شفاعت از اصول مسلّم اسلام است که روایات زیادى از طریق شیعه و اهل سنت درباره آن نقل شده است. در قرآن کریم نیز آیات متعددى درباره آن وجود دارد; مانند: آیات 43 تا 48 از سوره شریفه مدّثر که خداوند متعال عده اى از کسانى را که شفاعت شامل حال آن ها نمى شود، نام برده است.

تمام علماى اسلام (شیعه و سنى) شفاعت را قبول دارند; ولی در بعضى خصوصیات و شرایط آن با یکدیگر اختلاف نظر دارند.•

 در بحث شفاعت، در قرآن چهار دسته آیات وجود دارد.

1: دسته اى مطلقاً شفاعت را نفى مى کند (چون آیه مورد بحث و آیه 48 بقره)

2:دسته دیگرشفاعت را مختص خداوند  میدانند(زمر، 45; سجده، 4) .

3: دسته سوم (بقره، 255; سبأ، 23) شفاعت را مشروط به اذن الهى مى داند .

4: طایفه چهارم آیات، براى شفاعت شوندگان شرایطى ذکر مى کنند (انبیاء، 28; مریم، 87) .

طریقه جمع آیات ذکر شده به این صورت است که مطلق بودن دسته اول بواسطه دسته دوم مقید مى شود، نتیجه اش این است که «هیچکس نمى تواند شفاعت کند مگر خداوند.» سپس خود این نتیجه بواسطه دسته سوم مقید مى شود و نتیجه آیات چنین مى شود: «هیچکس نمى تواند شفیع باشد مگر خداوند یا کسى که او اجازه دهد.»

 نظر اکثر علماى اسلام در مسئله «شفاعت»این است: در پرتو شفاعتِ پیامبراکرم(ص) و به پاس احترام و مقام و منزلتى که شفیعان واقعى در درگاه الهى دارند، گروهى از گنهکاران (پستهای قبلی رو بخونید) از عذاب، نجات پیدا کرده، خداوند از تقصیر آنان در مى گذرد; بنابراین، هر چند ممکن است عده اى از عوام شیعه در مسئله «شفاعت» نظر افراطى داشته باشند، ولى علماى شیعه، «شفاعت» را فقط شامل کسانى مى دانند که شرایط آن را داشته باشند.

واین اعتقاد که تمام کسانى که به خدا ایمان داشته و با رسول اکرم(ص) و اهل بیت(ع) دشمنى نداشته باشند، مشمول شفاعت مى گردند، اعتقادى است که از ظاهر آیات قرآن کریم، مانند: «لاَ یَشْفَعُونَ إِلاَّ لِمَنِ ارْتَضَى» (انبیاء، 28) و از روایات استفاده مى شود; مانند آن چه رسول اکرم(ص) فرمود: «إذا قُمْتُ المقامَ المحمودَ تَشَفّعتُ فى اصحاب الکبائر مِن اُمّتى فَیَشفَعنُى الله فیهم وَ الله لاتَشَفَّعْتُ فیمن آذى ذریتى; هنگامى که در مقام شفاعت قرار گیرم براى گناهکاران امتم شفاعت مى کنم و خداوند شفاعت مرا مى پذیرد. به خدا سوگند براى کسانى که ذریه و فرزندان مرا آزار کرده باشند شفاعت نمى کنم».•

ادامه دارد