بنام آنکه جان را فکرت آموخت

 شفاعت در قیامت بر اساس شرایط ویژه اى و استحقاق و لیاقت افراد انجام مى گیرد و هر کس آن شرایط را داشت، شفاعت شامل حال او مى شود، وگرنه این صورت شفاعت شامل حال او نمى شود. از شرایط شفاعت ایمان، محبت اهل بیت، رضایت خداوند متعال و... مى باشد! چنان که قرآن کریم مى فرماید: «ولا یَشفَعونَ اِلاّ لِمَنِ ارتَضى» (انبیاء،28) کسى مورد شفاعت قرار مى گیرد که مقام ارتضاء ]خشنودى خداوند[ را داشته باشد.» و در جایى دیگر مى فرماید: «آن ها ]عهد شکنان و مجرمان[ هرگز مالک شفاعت نیستند، مگر کسى که نزد خداوند رحمان، عهد و پیمانى دارد.» (مریم،87)

 شفاعت اساساً تفضل خداوند مهربان نسبت به بندگانش است، در شفاعت پایمال شدن حق کسى در کار نیست تا نتیجه آن ظلم باشد و اگر شفاعت شامل حال کسى که شرایط لازم را ندارد نشود بى عدالتى نیست، بلکه تفضّل و عنایت خداوند شامل حال او نشده است; به عنوان مثال در مورد فقدان شرایط اگر در اداره اى بر اساس شرایط و ضوابطى گزینش و استخدام دارند، و عده اى که شرایط لازم را دارند پذیرفته شوند و عده اى هم که شرایط لازم را ندارند، پذیرفته نشوند، عاقلان هرگز تصور بى عدالتى را در این باره نمى کنند، چون آن هایى که پذیرفته نشده اند، در واقع شرایط لازم را نداشته اند.•شفاعت باعث تجّرى بر گناه نمى شود، چون حریم شکنى آگاهانه و جرأت پیدا کردن بر معصیت از امورى است که ممکن است باعث از بین بردن شایستگى فرد براى مشمول شفاعت شدن شده، بلکه شفاعت از یأس از رحمت خدا جلوگیرى مى کند. و در صورت نبودن آن، فرد گنهکار گناه را با جرأت و وسعت بیش ترى انجام مى دهد چون همه راه هاى سعادت را در مقابل خود بسته مى بیند..